ضرورت تربیت پژوهشگر دینی و چگونگی آن

موضوع این مقاله ضرورت تربیت پژوهشگر دینی و چگونگی آن است. یکی از اهداف سازمان های آموزشی و تحقیقاتی، تربیت و پرورش انسان هایی توانا در امر پژوهش است، به گونه ای که از جمله شاخص های رشد و توسعه­ی هر کشور، توان و ظرفیت علمی بالفعل آن می باشد. با توجه به این که افزایش و تعمیق فعالیت های پژوهشی زمینه ساز اصلی توسعه و پیشرفت جامعه به شمار می روند امروزه بخش قابل توجهی از امکانات کشورهای پیشرفته­ی جهان، صرف امور پژوهشی می شود.

نظام آموزش حوزه نیز به عنوان بنیادی ترین ساز و کار جامعه برای ادامه­ی حیات دینی رسالت های خود نیازمند پژوهش مستمر و به روز است، و می تواند با بهره برداری از ظرفیت عظیم انسانی (طلّاب و اندیشمندان جوان حوزه) موجود در نظام آموزشی، علاوه بر نقش آفرینی در چرخه­ی تولید و مدیریت دانش، تحقیقات گسترده ای را به ویژه در زمینه های کاربردی به عهده داشته باشد و رویکرد های موجود را به سمت محوریت تحقیق هدایت کند.

لذا این مقاله با هدف تبیین و بررسی جایگاه پژوهش و پژوهشگر در نظام آموزشی حوزه به ارائه­ی راهکارهایی در زمینه­ی ترویج نظام پژوهشی در حوزه­ی علمیه می پردازد.

در این مقاله سعی شده با مراجعه به منابع کتابخانه ای از یک سو ضرورت تربیت پژوهشگر دینی و شرایط آن و از سوی دیگر نقش نظام آموزشی- پژوهشی را در تربیت پژوهشگر، مورد بررسی قرار گیرد.

در این راستا علاوه بر بهره گیری از قرآن و آموزه های اسلام از کتبی که پیرامون امر پژوهش نگاشته شده اند نیز استفاده شده است.

نتیجه­ی بدست آمده نشانگر آن است که تربیت پژوهشگر در حوزه­ی دین نیازمند ایجاد نظام آموزشی پژوهش محور است.