بررسی قاعده لطف در کلام اسلامی

موضوع این رساله بررسی قاعده لطف در کلام اسلامی می¬باشد. هدف کلی این پژوهش آشنا شدن با مفهوم، مستندات، اقسام  و کارکردهای این قاعده است.
لطف در اصطلاح متکلمان عبارت است از اموری که مکلف از طریق آن¬ها به انجام طاعت نزدیک¬تر و از انجام معاصی دورتر می¬گردد.
از مشهورترین تقسیمات لطف، تقسیم آن به لطف مقرب و محصل می¬باشد. با این توضیح که اگر مکلف از لطف بهره گیرد و لطف باعث شود که او تکلیف را انجام دهد، آن را لطف محصل و اگر لطف تنها مکلف را به انجام طاعت نزدیک کند آن را لطف مقرب می نامند.
برهان حکمت، جود و کرم الهی، عدالت خداوند، نیاز انسان به راهنمایی علمی و عملی و... از جمله دلایل استناد به لطف می¬باشد. آیات و روایات متعددی نیز وجود دارد که به این قاعده استناد می¬کنند.
قاعده لطف کارکردهای متعددی دارد که مهم¬ترین آن¬ها، کاربرد آن در اثبات نبوت، امامت، غیبت امام عصر، ولایت فقیه و عصمت می¬باشد.
این پژوهش از جمله پژوهش¬های بنیادی، توصیفی و دینی است و روش جمع¬آوری اطلاعات آن به صورت کتابخانه¬ای می¬باشد.
با بررسی جوانب گوناگون این قاعده می¬توان نتیجه گرفت که تکالیف شرعی، بعثت و عصمت انبیاء، وعد و وعید، شرور و غیبت امام عصرعلیه السلام تمامی این¬ها لطفی است از جانب خداوند که انسان را برای رسیدن به کمال و سعادت اخروی رهنمون می¬سازند.